Liggend naakt 89x146 cm ca. 1889
Tegen het eind van de 19e eeuw was Breitner's roem als schilder voornamelijk gebaseerd op zijn impressionistische schilderijen van het Amsterdamse stadsleven - en stadsgezichten. Kunstcritici uit die tijd waren verdeeld over de naakten en meisjes in kimono die hij schilderde tussen 1885 en 1895.
Sommige critici vonden Breitner's realistische naakten obsceen en noemden ze een gevaar voor de openbare zeden. Anderen prezen zijn naakten als gedurfd en prachtig geschilderd in sappige, verfijnde kleuren en vergeleken hem met de Franse schilder Manet.
Breitner zelf was onzeker over zijn naakten, hij betitelde zij vaak als studies en vreesde het oordeel van het Parijse publiek toen een aantal van zijn naakten naar Parijs ging voor een expositie.
Breitner's losjes geschilderde naakten zijn zeker geen in de klassieke traditie geschilderde godinnen of nymphen. Het zijn echte vrouwen van vlees en bloed, gezien door het oog van de kenner en gemaakt met veel toewijding en vakmanschap. Het is daarom niet verbazingwekkend dat twee van Breitner's naakten enige tijd geleden zijn genomineerd voor de recente Miss Holland verkiezing (het mooiste naakt in de geschiedenis van de Nederlandse schilderkunst) georganiseerd door het kunsttijdschrift Oog.
De modellen voor de naakten van Breitner waren meestal gewone Amsterdamse volksmeisjes. Twee van zijn vaste modellen waren Lise Jordan en haar zus Marie Jordan. Marie trouwde in 1901 met Breitner, toen hij 44 jaar oud was.
Op dat moment was Breitner op het hoogtepunt van zijn roem en werd er ter ere van hem een grote overzichtstentoonstelling georganiseerd.
De grote afwezigen op die tentoonstelling waren tot veler verbazing zijn naakten, terwijl hijzelf de tentoonstelling had samengesteld. Het verhaal gaat dat de afwezigheid van naakten een concessie was van de pas getrouwde Breitner aan zijn bruid en voormalig model Marie Jordan.