w. roelofs landschap bij naderend onweer 1850
Willem Roelofs was een van de eerste Nederlandse schilders die brak met de motieven van de romantische landschapsverbeelding. Het dramatische schilderij hierboven is een van zijn laatste klassiek romantische landschappen. Hij woonde het grootste deel van zijn artistieke leven in Brussel maar bleef een echte Hollandse landschapschilder. Vanuit Brussel bezocht hij diverse keren Barbizon. Hij was een schakel tussen de school van Barbizon en vooruitstrevende Haagse kunstenaars. Hij wordt beschouwd als een voorloper van de Haagse School en was de leraar van o.a. Mesdag in zijn Brusselse periode en Paul Gabriel. Roelofs credo was "de natuur is de stof waaruit wij moeten putten" en werkte in navolging van de school van Barbizon in de buitenlucht om de schoonheid van de natuur direct vast te kunnen leggen. In de deksel van zijn schilderskist bevestigde hij met punaises kleine schildersdoeken, die hij later op paneel plakte. Ook het schilderij van een wagenschuur en hooimijt te Ruurlo is op deze wijze ontstaan. Willem Roelofs bracht regelmatig de zomers door in Nederland, vooral in de poldergebieden in het Groene hart maar ook elders. Hij was gek op op onbekende nog niet niet eerder vastgelegde landschappen, zoals bijvoorbeeld het verre Ruurlo dat de inspiratiebron vormde voor een aantal schilderijen. Het meest bekend is hij echter door zijn waterige polderlandschappen met koeien.